مدتی قبل کتابی میخوندم به نام "چرا عقب مانده ایم؟" نوشته دکتر علی محمد ایزدی که با وجود آنکه کتاب خیلی ارزشمندی نبود، اما صرفا از دید تجربیات شخصی یک فرد دنیادیده، نکات جالب توجهی در خود داشت. خلاصه کلام نویسنده این بود که بر طبق نظریه یک جامعه شناس غربی، انسان ها دارای سه شخصیت کودکی، والدینی و بالغی هستند (که نویسنده یک شخصیت رفاقتی نیز بدان ها افزوده بود) و مدعی شده بود که دلیل اصلی عقب ماندگی ما ایرانی ها آنست که شخصیت بالغی ما به دلیل رذائل اخلاقی گسترده موجود در فرهنگ ما آسیب جدی دیده و شخصیت های کودکی (که وابسته و مسلوب الاراده و اصطلاحا توسری خور است)، شخصیت والدینی (که زورگو، مستبد و تمامیت خواه است) و شخصیت رفاقتی (که همه چیز را در غالب رانت و رابطه تصور می کند) جای آن را گرفته و بدین ترتیب حال و روز ما بدینجا رسیده است!
به نظر من هم این دیدگاه معقول و منطقی میرسد، ما ایرانی ها همواره و در طول تاریخ چندهزار ساله مان مردمان سفله پرور و فرومایه پرست بی شرافتی بوده ایم. همواره نیاز به کسی داشته و داریم که بر ما "ولایت" داشته باشد و البته همواره به وفور چنین مستبدان خودفروخته ای نیز در دامان خود پرورده ایم!
امروز کار ما مردم به چنان حدی از بدبختی و درماندگی رسیده که از لغو تحریم هایی که به واسطه یاغی گری و گردن کشی و جاه طلبی و بی کفایتی همان حاکمان مستبدمان بر ما تحمیل شده، شادمانیم و از آن ها سپاسگزار! و حقا که چه شادی ابلهانه ایست در دل های سیاه این مردم!
