چند روز پیش یک مقاله ی علمی میخوندم با این عنوان که انسان ها هر چه به لحاظ استعداد و بهره هوشی در سطح بالاتری باشند شانس پیدا کردن شریک زندگی براشون کمتر میشه. البته این رو به عنوان خودستایی تلقی نکنید، چون در واقع بسیار آزار دهنده است، ولی به هر حال فکر میکنم که با اون مقاله موافقم! هرچقدر انسان بی خیال تر و ساده انگارتر باشه، به جزئیات کمتر توجه کنه، دنبال ایده آل هاش نباشه یا بهتره بگم ایده آل مشخصی نداشته باشه که بخواد دنبالش باشه، هر چی انتظاراتش از رفتار و شعور و شخصیت طرف مقابلش کمتر باشه و هر چی به قول معروف بیشتر همرنگ جماعت باشه، شانس بیشتری برای نجات از تنهایی خواهد داشت!
ولی امان از وقتی که نتونی مثل اکثریت باشی... اون موقع است که با تنهایی مجازات میشی!
منم به همین نتیجه گیری معتقدم!
پاسخحذفبه نظرم تنهایی مجازات نیست! سخته ولی غیرقابل تحمل نیست و گاها خیلی خوب هم میشه، حداقل من که اینطوریم :-| تنها بودم و هستم.
پاسخحذفبا این مطلب موافقم و دلم می خواد خودستایی تلقی کنم و این بیت از یه شعر مولوی توی ذهن تداعی میشه:
هر که او بیدارتر پر دردتر / هر که او آگاه تر رخ زردتر