این روزا هر جا رو که نگاه میکنم دور و برم عوامل دافعه (پوش فاکتور!) رو می بینم که هربار منو در تصمیمم برای دل کندن و رفتن مصمم تر میکنه... قبلا دلم میسوخت و آرزو میکردم که ای کاش شرایط جور دیگه ای می بود، ای کاش میتونستیم تغییر کنیم، ای کاش می تونستم تغییری ایجاد کنم... ولی این روزها دیگه برام مهم نیست، یعنی با واقعیت کنار اومدم... فقط میخوام از این روزمرگی و بیهودگی بکنم و برم... گرچه دانم که به جایی نبرد راه غریب...
پ.ن : من که یک آدم عادی هستم با خرده هوشی و سر سوزن ذوقی!، ولی تازه دارم می فهم که این فضای مسموم چه به روز اون هایی میاره که ظرفیت هاشون بسیار فراتر از ماندن و پوسیدنه... برای همینه که دانشگاه های تراز اول مملکت دروازه ایه برای فرار ازین زندان سکندر!
