آدم توی مسیر زندگیش با افراد زیادی آشنا میشه... آشنایی هایی که در محیط تحصیل یا کار ایجاد میشن، با انگیزه هایی که اغلب مادی و تأمین کننده منافع مشترک هستند... یا گاهی از سر ناچاری یا برای گذران عمر.. یا حتی فرار از تنهایی...
اما چیزی که بین بیشتر این روابط مشترکه اینه که بیشتر اونها بنا به اقتضای زمان و مکان به وجود میان و از بین میرن... هرچند ممکنه یک رابطه در یک لحظه خیلی جدی و عمیق باشه، اما تضمیمنی وجود نداره که این عمق و جدیت با پایداری توأم باشه... هرچند که بعضی وقت ها، یعنی دقیقا وقت هایی که مجبور به تحمل کسی باشید، این عدم ثبات خودش یک نعمته!
با اینحال اگر کسی بتونه اونقدر باهوش (و شاید خوش شانس) باشه که در مسیر تولد تا مرگ عشق زندگیشو به درستی پیدا کنه و رابطه ش رو با اون تثبیت کنه... هیچ وقت از عبور رهگذران از کوچه ی زندگیش حسرت نخواهد خورد.
حیف که بیشتر ما توی زندگی همدیگه رهگذری بیش نیستیم...
اما چیزی که بین بیشتر این روابط مشترکه اینه که بیشتر اونها بنا به اقتضای زمان و مکان به وجود میان و از بین میرن... هرچند ممکنه یک رابطه در یک لحظه خیلی جدی و عمیق باشه، اما تضمیمنی وجود نداره که این عمق و جدیت با پایداری توأم باشه... هرچند که بعضی وقت ها، یعنی دقیقا وقت هایی که مجبور به تحمل کسی باشید، این عدم ثبات خودش یک نعمته!
با اینحال اگر کسی بتونه اونقدر باهوش (و شاید خوش شانس) باشه که در مسیر تولد تا مرگ عشق زندگیشو به درستی پیدا کنه و رابطه ش رو با اون تثبیت کنه... هیچ وقت از عبور رهگذران از کوچه ی زندگیش حسرت نخواهد خورد.
حیف که بیشتر ما توی زندگی همدیگه رهگذری بیش نیستیم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از علاقه شما به این مطلب سپاسگزارم