امشب، وبلاگ پسر تنهای خسته نه ساله شد...
وقتی به پشت سرم نگاه میکنم، می بینم که حقیقتا وضعیت امشب من با نه سال پیش تفاوت چندانی نکرده، ولی الان از یک چیز بیش از همه می ترسم و اون هم اینکه نه سال دیگه هم بگذره و من همچنان به دنبال یک رویای دست نیافتنی باشم، رویایی که میدونم گذر زمان فقط تحققش رو سخت تر میکنه...
در کنار تمام کوشش هام برای تحقق رویای همیشگیم، همچنان امیدم رو زنده و دلم رو به این بیت از حافظ خوش نگه می دارم که:
صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از علاقه شما به این مطلب سپاسگزارم