هزاران سال گذشته... سال پشت سال و قرن از پس قرن... و هزاران هزار آتش سرخی که هر سال در این سرزمین بر افروخته شده تا نمادی باشد از سوزاندن و پشت سر گذاشتن تمام پلیدی ها و زشتی ها و ناپاکی ها در آستانه آغاز یک روز نو... و این میعادیست که خس و خاشاک را در آن جایی نیست (که جایگاه برازنده ی وی همان میقات است در بیابان اعرابی اش)...
و اگر حج با تمام نمادهای مادی اش پلی است به سوی نزدیکی به خالق و دروازه ی معنویت و زنده نگاه داشتن یاد و سنت ابراهیم، جشنی که ریشه در پلیدی ستیزی و زشتی سوزی و استقبال از حیات تازه دارد و بر سنت زرتشت بنا شده (و مگر نه آنکه لانفرق احد منهم؟!)، هیچ از آن کم نخواهد داشت که هزاران بار برتر خواهد بود، اگر بیگانه پرستی را رها کنیم و تعصب را در همین آتش سرخ افکنیم و درک کنیم و قدر بدانیم...
پ.ن: به امید سالی که این مردم میراث پلید و شوم و اهریمنی ارتجاع سیاه رو در آتش سرخ آخرین چهارشنبه سال بسوزانند و برای همیشه به دست فراموشی بسپارند.
افسوس که سال های زیادی تا رسیدن به اون شب بایست سپری بشه و صد افسوس که این تعداد سال ورای شمارگان عمر ماست...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از علاقه شما به این مطلب سپاسگزارم