ننگت باد...

هوموفوبیا، واژه ای که با اینکه خیلی از مردم این سرزمین حتی تابحال اسمش رو هم نشنیدن، مثل خون توی رگ های نادانیشون جاریه، مثل تعصب و  غیرت پوچی که سایه شومش رو بر سر حقیقت انداخته و قلب های سنگیشون رو سخت تر از پولاد کرده، طوری که هیچ نور و نوایی از راستی و درستی درش راه پیدا نخواهد کرد... اونچه هست فقط سراب مذهب و توهم رستگاریه...

فکر میکنم این بار درست نباشه که بگم ننگت باد هوموفوبیا، بلکه درست تر اینه که بگم ننگ به این مردم و فرهنگ سفله پروری که چند صباحیه جایگزین شرافت و انسانیتشون کرده اند...

و به امید روزی که آفتاب آزادی دوباره از دورترین افق مشرق این سرزمین طلوع کنه،هرچند اون افق خیلی دوره... ولی به قول سهراب: "عبور باید کرد، و هم نورد افق های دور باید شد..."