روز ملی قدس!

    حدود بیش از سه دهه قبل آیت الله جمعه ی آخر ماه رمضان رو به عنوان روز جهانی! قدس اعلام کرد، گرچه عملا به جز ایران هیچ کشور دیگه ای (حتی خود فلسطینی ها) این مناسبت رو خیلی جدی نمی گیرند (و شاید روز ملی! قدس نام مناسب تری برای اون باشه)، اما نمیشه منکر این موضوع شد که این یک پیشنهاد خلاقانه بوده که به هر حال هر سال دردسرهایی رو برای رژیم اسرائیل ایجاد میکنه.

    البته در اشغالگر و سرکوبگر بودن رژیم اسرائیل و عدم پایبندی این رژیم نژادپرست به هیچ یک از اصول و قواعد بین المللی که هیچ جای شک و تردیدی نیست، اما سؤال اینجاست که چرا ما ایرانی ها در این باره کاسه ی داغ تر از آش شده ایم و طی چهار دهه گذشته چنین هزینه ی کمرشکنی برای این دشمنی بی حاصل پرداخت کرده ایم؟ در حالی که رابطه ی ایران و اسرائیل پیش از انقلاب رابطه ی بسیار گرمی بود، به یکباره با انقلاب اسلامی ورق روزگار برگشت. روحانیون پلید شیعه که از دیرباز و به طور سنتی با یهودیت دشمنی و کینه ی دیرینه داشتند، این بار فرصتی طلایی بدست آوردن تا این دشمنی و عداوت رو به شدیدترین شکل ممکن بروز بدهند (هرچند رسوایی ایران-کنترا نشان داد که این دشمنی شاید اینقدرها هم که به نظر میرسه ریشه دار نیست و بیشتر یک دکور هست برای حفظ مشروعیت رژیم اقتدارگرای مذهبی). البته اصل کینه یا بهتر بگم رقابت پرعداوت مفتی ها و روحانیون مسلمان با خاخام های یهودی به دوران صدر اسلام و درگیری های قبیله ای و کشمکش های احمقانه ی مذهبی اون روزگار برمی گرده که تا به امروز هم پابرجاست و همواره هم دود این دشمنی بی حاصل به چشم ملت ها رفته!

    اما اگر مشکل روحانیت به راستی طرفداری از حق و حقیقت و ایستادن در برابر ظلم و بیداد رژیم اشغالگر و دفاع از حاکمیت ملی فلسطنیان می بود، قطعا موارد بسیار مهم تری برای غصه خوردن وجود داشت، مثل داستان استقلال بحرین در سال 1971 توسط استعمار پیرکه اگر تک تک روحانیون (اعم از شیعه و سنی) از این درد بمیرند رواست! واقعیت اینه که در طول تاریخ (دست کم تا همین اواخر و اندکی پس از جنگ جهانی دوم) مرز کشورها همواره دستخوش تغییرات شدید بوده و دولت هایی که دست بالا رو داشتند همواره سرزمین هایی رو به قلمرو خودشون ضمیمه می کردند و دولت های رو به انحطاط بخشی یا تمام قلمرو خودشون رو از دست می دادند، در مورد سرزمین های فلسطینی و اسرائیل فعلی که حتی ظاهرا پس از فروپاشی امپراطوری عثمانی هیچ دولتی ادعای مالکیت بر اون سرزمین ها رو نداشته و به یک باره پس از اعلام تشکیل دولت یهودی، برای مسلمین اینچنین عزیز شده اند! البته پس از فضاحت جنگ 6 روزه اعراب و اسرائیل، این کشور دست بالا رو پیدا کرد و بخش هایی از سوریه و لبنان هم به ناحق به خاک خودش ضمیمه کرد که کشمکش بر سر اون مناطق تا به امروز هم ادامه داره، اما چیزی که امروز به نظر من مسلمه اینه که درگیری نظامی، موشک پراکنی و سنگ پراکنی و شاخ و شانه کشیدن راه حل این معضل نیست. شاید اگر رژیم جمهوری اسلامی و سایر رژیم های عرب بی کفایت منطقه به جای سیاست های شکست خورده قبلی خودشون سیاست معقول تعامل و پیدا کردن یک راه حل مرضی الطرفین رو در پیش بگیرند، بزرگترین کمک رو در درجه اول به فلسطین و فلسطینی ها و بعد از اون به کل منطقه خواهند کرد، وگرنه با ادامه این روال نابخردانه تا قیام قیامت هم جز تحمیل هزینه های گزاف و صد در صد غیرمعقول و غیرضروری به ملت مظلوم ایران و مردم مفلوک فلسطین، هیچ دستاورد دیگری نصیب هیچ کس نخواهد شد.