مسلما انسان هایی که در راه وطنشون می
جنگن و اسیر یا زخمی یا کشته می شن، همه جای دنیا مورد احترام هستند. در
کشور ما رژیم مذهبی به اون ها اسم آزاده و جانباز و شهید داده. حالا از این
اسم ها و اهداف و کارکردشون که بگذریم، نفس عمل و شجاعتی که این افراد به
خرج دادن قابل احترامه، هرچند بیشتر ما این احترام رو به تبعیض و پرستش و
مطیع بودن تعبیر می کنیم (خصوصا در مورد کشته شده ها) و یادمون میره که اون
ها هم مثل همین آدم های خیلی عادی بودن که هر روز دور و برمون می بینیم...
انسان های عادی شاید با دل های بزرگ!
چند
روز پیش توی وبلاگ یکی از دوستان وصیت نامه ای از یکی از همین کشته شده ها
که در زمان مرگ جوونی حدود 20 ساله بود، دیدم... وصیت نامه ای که واقعا
باعث می شد آه از نهاد آدم بربیاد... با خودم گفتم مگه میشه یک نفر
بزرگترین مقتداش یک ملای پیر و بزرگترین دغدغه ش لفاف پیچ کردن ناموسش در
پارچه ی سیاه باشه؟؟؟ و حاضر باشه به خاطر این ها به راحتی از زندگیش
بگذره؟؟؟ آیا واقعا تأثیر عوامل زمانی و محیطی بر تفکر انسان ها تا این حد
غالبه؟! آیا نهایتا عقل انسان مقلوب و قربانی احساسش میشه؟!
خداوندا در کنار دل های بزرگ به ما بینش وسیع و اهداف بزرگ عطا بفرما!
آمین
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از علاقه شما به این مطلب سپاسگزارم