مدتی قبل مطلبی میخوندم در مورد افول بلاگستان فارسی و از رونق افتادن بازار بلاگرها در اثر ظهور فناوری های جدید مثل شبکه های اجتماعی.
سال 84 که این وبلاگ رو ایجاد کردم، تازه روزهای اول رواج وبلاگ نویسی بود، توی همون یکی دو ماه اول دوستان زیادی پیدا کردم، دوستان خوبی که حتی بعدها موفق شدم تعدادیشون رو از نزدیک ببینم و البته تعدادی خیلی بیشتری رو هم نه.
اون روزها هر کسی که میخواست خودش رو، احساسش رو، عقیده و آروزهاشو با بقیه به اشتراک بذاره، خیلی ساده یه وبلاگ درست میکرد و شروع میکرد به نوشتن، ساده و بی ریا! و ما دوستان هم احساس، همدیگه رو به اسم وبلاگمون می شناختیم!
اما زمان گذشت و گذشت و گذشت و هر روز یه فناوری جدید ایجاد شد، چت روم ها توسعه پیدا کرد، شبکه های اجتماعی توی اینترنت انقلابی به پا کردن و بعدش نوبت به اپلیکیشن های موبایل رسید...
من همیشه با تکنولوژی موافق بوده و هستم، ولی فکر می کنم هیچ موقع اشتراک یک مطلب توی فیسبوک و توئیتر نمی تونه جای پستی رو که توی وبلاگی نوشته میشه بگیره، و لایک و کامنت و تگ و کوفت و زهرمار! با نظراتی که برای پست های وبلاگ داده میشن قابل مقایسه نیست (به قول قدیمیا اون یه صفای دیگه داشت!)، همونقدر که فیسبوک و امثالهم جریان اطلاعات رو تسریع کردن، شاید همونقدر هم بر روی کیفیت ارتباطات اثر داشتن، درسته این فناوری ها به ارتباط بیشتر و سریع تر کمک می کنن، ولی اینکه به ارتباط با کیفیت هم منجر بشن برای من جای تردیده!
... و چند روز پیش که داشتم به وبلاگ یک سری از بچه های وبلاگ نویس سر می زدم، با دیدن هر وبلاگ مرده (به قول سهراب) به اندازه یک ابر دلم میگرفت!!! وبلاگی که معلوم بود با کلی شور و اشتیاق ایجاد شده ولی این شور و شوق دوام چندانی نداشته... و تاریخ آخرین پست هایی که بعضا مربوط به هفت هشت سال پیش بودن... حس می کنم اینجا هم تنها موندم...
و امروز از این نسل رو به انقراض تعداد انگشت شماری بیشتر باقی نموندند... امیدوارم که همه شون موفق باشن و هیچ موقع نوشتن رو رها نکنند...
پ.ن: یه آهنگ خوب!
مطلبت قشنگ و تامل برانگیز بود،ممنون
پاسخحذفخب، هر چیزی یه دوره ای داره انگار
پاسخحذف