یکی از مزایای تنهایی اینه که باعث میشه آدم اصطلاحا "پایه" ی خودش بشه:
اگه میخوای بری بستنی بخوری اما کسی نیست که باهاش گپ بزنی، خب به جهنم!
اگه میخوای بری خرید لباس، اما کسی نیست که توی انتخاب لباس کمکت کنه، خب به درک!
اگه میخوای بری پیاده روی، اما کسی نیست که دستش رو بگیری، خب نباشه!
اگه میخوای بری بیرون شام بخوری، اما کسی نیست که با هم سر انتخاب غذا کل کل کنید، خب هزینه غذا کمتر میشه!
اگه میخوای بری سفر، اما همسفری نداری، خب تنهایی سفر رفتن هم عالمی داره!
البته اگر کسی می بود که ارزش گپ زدن و نظر دادن و دست گرفتن و با هم شام خوردن و همسفر شدن رو داشت و اصلا معنی این ها رو می فهمید، خب خیلی خیلی خب بود، ولی حالا که نیست نمی تونم خودم رو از تموم این ها محروم کنم!
پ.ن : بماند که من به سلیقه ی خودم خصوصا توی مواردی مثل انتخاب لباس و غذا و سفر و ... کاملا ایمان دارم!
پ.ن.2: اینو اعتماد به نفس کاذب تلقی نکنید، ولی فکر می کنم بی اف آینده م خیلی خوش به حالشه!
این شیفتگی که تو داری نگران کننده است.
پاسخحذفباحال بود
پاسخحذفمن که هنوز باید با خونواده هماهنگ شم چیزی نپوشم که ... باشه
کی می شه خودم برا خودم تصمیم بگیرم