من به همگرایی رفتار اعتقاد دارم، یعنی
سعی می کنم در شرایط روحی متفاوت حرف های ضد و نقیض نزنم، و رفتار متفاوت و
متضاد از خودم نشون ندم. معمولا کم حرف می زنم و بیشتر اهل عمل کردنم، سعی
می کنم تا از توانایی انجام کاری مطمئن نشدم، توی بوق و کرنا نکنم! البته
این به معنای عدم اعتماد به نفس و ریسک ناپذیری نیست، بلکه صرفا منظورم
اجتناب از حرف الکی (یا اصطلاحا حرف های باد هوا) زدنه!
به
عقیده ی بعضی آدما حرف زدن خرجی نداره، امروز میگی چهارپا خوب دو پا بد،
فردا چهارپا خوب، دوپا بهتر! امروز قول میدی، فردا میگی نشد، نتونستم، فوقش
اگه طرفت آدم خیلی مهمی باشه با یه عذرخواهی سر و ته قضیه رو هم میاری!
همه
ی اینا قبول... نه اینکه قبول، میشه باهاش کنار اومد، اونم توی جامعه ای
که آدم مجبوره درش با این مشکلات زندگی کنه، به هر حال هرکسی که وارد کار و
زندگی روزمره میشه به قول معروف پیه این مسائلم به تنش میماله!
ولی امان از روزی که کسی سر احساسش حرف مفت بزنه... و فریاد به وقتی که بهت بگه حرفای اون روزم از سر احساس بوده نه عقل!!!
اونوقته که به عقل و عشق و خودت لعنت می فرستی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
از علاقه شما به این مطلب سپاسگزارم