سال هاست همجنسگراها در خیلی از جوامع دموکراتیک برای احقاق حقوق خودشون جنگیدن و در خیلی از موارد تونستن پیروز بشن، آخرین حد این پیروزی هم به دست آوردن حق ازدواجه.
در اینکه کشور ما (مثل خیلی از کشورهای اسلامی دیگه) قرن ها با رسیدن به چنین نقطه ای فاصله داره تردیدی نیست، اما سؤالی که به نظر من حتی از قانونی شدن ازدواج همجنسگراها در ایران بیشتر اهمیت داره اینه که حتی اگر همین امروز همجنسگراهای ایران حق ازدواج می داشتند، چه تغییری در وضعیت اون ها ایجاد می شد؟!
جواب کاملا واضح و تأسف برانگیزه: مطلقا هیچ تغییری ایجاد نمی شد!
چرا؟
باز هم جواب کاملا واضح و تأثر انگیزه: گذشته از الگوهای اجتماعی و جبری که از سوی خانواده ها به همجنسگراها برای ازدواج با جنس مخالف اعمال میشه، و بدون درنظر گرفتن تابوهایی که هنوز حتی در ذهن بسیاری از خود ما وجود داره، توی این جامعه ی به اصطلاح رنگین کمانی این حرف ها خریدار چندانی نداره. (با استثناهای انگشت شمار کاری ندارم و حساب اون ها جداست، اما این حرف در خصوص اکثریت قریب به اتفاق این جامعه صادقه) دوست داشتن و عشق و عاشقی آخرین چیزیه که ممکنه به ذهن یک گی ایرانی برسه! وقتی که صحبت از تعهد و زندگی مشترک باشه که دیگه حرفش رو هم نزن! شاید تنها موضعی که خیلی ها در قبال این مسئله داشته باشند این هست که چنین چیزی در ایران تقریبا غیرممکنه! که البته خیلی هم حرف بی ربطی نیست، اما مسئله اینجاست که من به شخصه از بین صدها نفری که باهاشون صحبت کردم، تقریبا هیچ کسی رو ندیدم که قدری جدی در این خصوص فکر کنه و مثلا حاضر باشه به خاطر این هدف سختی هایی مثل مهاجرت رو به جون بخره... تنها با یک توجیه از زیر بار مسئولیت احتمالی شانه خالی میکنیم! متاسفانه چنین رابطه ای حتی بین خود گی های ایرانی هنوز جانیافتاده و به رسمیت شناخته نشده، حالا چه توقعی از باقی جامعه میره؟ خصوصا با این دورنمایی که ماها از خودمون بهشون نشون میدیم! (میگید نه؟ یه سری به شبکه های اجتماعی مثل هورنت و منجم بزنید تا دستتون بیاد چی میگم!)
توی ایران چی سرجاشه
پاسخحذفهمیشه گند همه چیو درمیارن
ایمیلتو چک کن
پاسخحذف